omhaling mis - dorp Amit - trouw Sanjay en Rani

Ik heb nog nooit zoveel moeite gehad om een verhaal neer te pennen. Misschien komt dat door de atmosfeer (ik bevind mij in België), misschien is het te koud (de 43°C zijn nu toch heel ver te zoeken) of misschien is (het soort) trouw die ik in India heb meegemaakt toch moeilijker vatbaar voor woorden. Ik ben zelden zo van de kaart geweest als tijdens de eerste uren op 27 april… Maar voor ik toch een poging onderneem eerst nog een aantal opmerkingen.


(Laatste?) omhaling kinderarbeidertjes Parivartan 7 en 8 juni 2008
Op zaterdag 7 juni (18u30) en zondag 8 juni (10u30) zal ik tijdens de eucharistieviering in de Sint-Thomas van Kantelberg kerk te Male (Brieversweg –schuin tegenover mijn deur) mijn projecten in India nog eens toelichten met foto’s. De omhaling van beide vieringen is ten voordele van het onderwijs van de kinderarbeidertjes, die 2u per dag les krijgen in Parivartan scholen (Madhya Pradesh, India). Indien u even tijd hebt, bent u dan ook meer dan welkom!!!!
Bovendien zou dit wel eens de laatste ‘ronde’ omhalingen kunnen zijn. Twee weken geleden heb ik van Vader Bogaert – de eigenlijke oprichter van de scholen – vernomen dat hij Jabalpur zal verlaten (ondanks zijn 80 lentes), om in Raipur (hoofdstad van de staat Chhatisgarh) de oprichting van een nieuw college te ondersteunen. Het zal niet alleen moeilijker worden om hem af en toe nog eens te bezoeken, belangrijker is dat mijn voornaamste aanknopingspunt naar de schooltjes wegvalt. Ontwikkelingssamenwerking is altijd een kwestie van vertrouwen, maar ik moet toegeven dat ik de huidige verantwoordelijke niet voldoende vertrouw om geld te blijven doorsluizen, zonder dat ik daar zelf controle over heb. Bij deze hoop ik om nog een mooie som geld te kunnen overmaken voor de 80ste verjaardag van Vader Bogaert. Geld dat zeker goed en vooral nuttig besteed zal worden! Ik zal hem in de maand juni ontmoeten (hij is voor de laatste keer in België) om het nog eens over de toekomst van de schooltjes te hebben…

Sanjay, Amit en Lore in België
Trom geroffel op 30 mei, want dan landen Sanjay en Amit in België! Als alles goed gaat althans, want de laatste stap van de documenten – het visum - moet nog geregeld worden. Maar naar het schijnt zou dat geen probleem mogen zijn… Als er vrijwilligers zijn die hun stad aan hen willen voorstellen, dan geef je maar een seintje! Gent, Brussel, Antwerpen, of andere voorstellen… Er zijn 5 lange weekends die ingevuld moeten worden! Hou er alleen rekening mee dat het allemaal een beetje gebudgetteerd moet zijn.
En bij deze toch ook even meedelen dat ook ik een lange Belgische zomer plan (weer of geen weer…). Ik ga ten vroegste in de maand september terug even op en neer naar India. Iedereen is dan ook meer dan welkom om eens te komen piepen in Namen (zoooooooooooooooooo’n schoon stadje :-))!

Ten huize Amit
De aankomst in Bihar begon behoorlijk hectisch. De locale trein die het stadje van Sanjay verbindt met het dorp van Amit stopte maar twee minuten. Nogal kort als bijna elke passagier wil uitstappen en een platform vol nieuwe passagiers TEGELIJK wil instappen. Ik heb noodgedwongen de trapjes overgeslagen en heb me langs de leuning naar beneden laten schuiven, waarbij ik er op de één of andere manier zelfs in geslaagd ben om mijn bril terug op mijn neus te duwen. Magic India, ik word er beter in met de dag!
Toch even onwennig om als ‘grote gast’ toe te komen in een dorp. Ditmaal was het geen verrassing, maar een lang aangekondigde ontmoeting. Alles was dan ook perfect voorbereid: een lassi om te drinken, kofta om te eten en een kam om te ontluizen. Ik moet wel toegeven dat het sterrendom snel went en dat zelfs het ‘handjes zwaaien’ een gewoonte wordt. Als ik me hier maar niet op betrap in België…
Ik had geen tijd om te bekomen van de korte nacht in de trein, want ik had al meteen een eerste huwelijk bij te wonen, die van de 18-jarige nicht van Amit. Ik heb onder mijn voeten gekregen van de vrouwen, omdat ik geen sari droeg en vooral… omdat ik geen neusring heb! Ik heb de verroeste nagel toch vriendelijk afgeslagen, iets wat niet lukte met de hopen ‘sweets’ die elke bruiloft vergezellen. Zoete suikerbollen, ik krijg er nog draaiingen van. Tegen dat de eigenlijke trouw begon, kon ik mijn ogen amper nog open houden. Ik ben dan maar gaan slapen, om de volgende ochtend subtiel terug te keren voor het ‘afscheidsritueel’. Na de symbolische handruk tussen de vader en schoonvader, verlaat de bruid haar ouderlijke woonst, om te gaan leven met een familie die ze minder dan 12u ervoor voor de eerste keer heeft gezien. Af en toe zijn traantjes toch wel heel terecht…
Verder was de week bij Amit super! Being like an Indian, be with the Indians… Ik had nogal wat verplichte nummertjes op te voeren – uitnodigingen worden niet afgeslagen – en bij deze nogal wat verplichte suikerbollen door te slikken. Maar het was toch de moeite! Van huis naar huis (of wat daarvoor doorging), overal als een prinses onthaalt. Alleen spijtig dat ze nogal op extreme uren verwelkomen. Ik ben telkens rond 5u30 gewekt en raakte voor middernacht nooit mijn bed in. Dit mede dankzij de fantastische sterrenhemel! Een plaats om van weg te dromen… Nu heb ik eindelijk ook ECHT een familie in India. Het is aftellen tot 2009, want dan ga ik terug naar mijn Indische mama, zussen, broers, nichtjes en neefjes!

Ik had heel wat kinderkleertjes mee, iets wat ENORM geapprecieerd is. Alle tweedehands kleertjes voor kinderen tussen 0 en 10 kan ik makkelijk meegeven met Amit en Sanjay (vooral zomerkleertjes of lichtje pulltjes). Dus als de kast geschommeld zou worden…

De trouw van Sanjay en Rani
De langverwachte dag is voorbij gevolgen. Al moet ik toegeven dat ik in de eerste uren vooral heb zitten aftellen… Bihar heeft als staat niet bepaald de beste reputatie. Tot 2 jaar geleden stond dit gebied vooral bekend omwille van kidnappingen, moorden, corruptie, etc. Ondanks het feit dat het momenteel veilig is, was het dus toch niet evident dat een buitenlander een week kwam meeleven. Op beide trouws uitte zich dat in extreem opdringerig en plakkerige kinderen en tieners (eentje kwam gemiddeld elk half uur eens aan mijn arm trekken “dance, mam, you have to dance”). Niet echt gemakkelijk met de 5m lange sari om me gewikkeld in een hitte en atmosfeer die ik absoluut niet gewoon was. Bovendien gunde de technologie van ‘gsm’s met camera’ me ook niet bepaald rust. De mannen waren meer geïnteresseerd in een foto van mij, dan van de bruidegom en bruid (“please mam, one minute, look here, no mam, you have to look here”). Enfin… twas dus in de eerste plaats druk :-).
Verder heb ik moeten aanvaarden dat de maatschappij eerder op mannen gericht is… De parade met fanfare – waarbij al dansend van het huis van de bruidegom naar het huis van de bruid wordt getrokken - gaf eerst een kwartiertje de kans aan de vrouwen om te dansen. We waren amper met drie aan het bewegen! Twee vrijwillig, ik ietsje minder. Bovendien liep het toch even fout, toen de sluitspeld van mijn sari opensprong. Het bovenste stukje stof bevond zich plots niet meer, waar het zich moest bevinden, met als gevolg hilariteit alom en eindeloos veel flitsen… Na dit kwartiertje vlogen de vrouwen terug naar achter en was het de beurt aan de mannen. Het eerste deel (voor tussenstuk met wagens en bus) was deftig, maar tijdens het tweede deel (dat begon nadat de mannen een uurtje waren ‘verdwenen’) was stukken minder. Uit de auto blijven was geen optie, met als gevolg dat ik ‘opgesloten’ de achterbank van de auto met 4 andere vrouwen moest delen. De hitte was onverdraaglijk, er was amper een slok water beschikbaar en het zicht op de mannen die zich tegoed deden aan bier-dansen was eerder degoutant. Ik heb bewust geen foto’s willen nemen, om mezelf toch maar te overtuigen dat dit mijn India niet was… Bovendien kwamen heel wat mannen zich verdringen rond de wagen om me te ‘overtuigen’ mee te gaan dansen. Het beetje verse lucht door de ramen had dan ook een verdacht bijgeurtje…
Ik was meer dan content toen we toekwamen op de locatie van de trouw, tot… ze begonnen met geweerschoten! Zatte mannen, echte kogels en één buitenlands doelwit. Ik deed het in mijn broek! Toen ik uiteindelijk toch moest uitstappen, heb ik me subtiel tussen de andere vrouwen meebewogen. Alleen spijtig dat ik toch opgemerkt ben en één van de (bekende) mannen me plots bij de bovenarm vasthad. Man, man, ik heb daar een serieuze tegenbeweging gemaakt om mezelf los te wrikken en tegelijk goed geschreeuwd… hartslag 200, maar toch veilig bij het eerste deel van de ceremonie geraakt. Na het volledig van de kaart zijn, kon ik me eindelijk wat concentreren op de trouw. En al bij al had die drank toch één groot voordeel: toen de mannen een uurtje later hun avondmaal binnen hadden, viel de één na de ander in slaap… De uiteindelijke trouw - die uiteindelijk in de vroege ochtend van 28 april plaatsvond – was fantastisch. Niet meer dan 6 vrienden van Sanjay bleven over en van Rani haar kant waren enkel vrouwen aanwezig. Het was plots dan ook een heel gezellige bedoening met een (frisser) nachtelijk windje! Na de serieuze opening waarbij de ouders symbolisch hun dochter overdragen aan de bruidegom, begon de eigenlijke ‘verbinding’ van Sanjay en Rani. Dat is meteen ook de start van de grote test van de bruidegom – en zijn entourage. Kartonnen borden werden vastgeprikt aan zijn kostuum, ik heb ajuinen, naan, etc naar mijn kop geslingerd gekregen en ben met prachtige sieraden van komkommers bedekt… Een aparte sfeer om van te genieten! Rond 4u30 ’s morgens was de trouw afgelopen en was er twee uur rust. Ik had graag willen blijven, maar tijdens mijn bezoekje van het toilet ben ik naast de stenen gesukkeld en met mijn voet recht in de pateetjes gestapt… ik voelde me zo vies dat ik toch maar beslist heb om terug te keren en te gaan slapen. Ik had een eigen kamer bij de Nepalese buren van Sanjay, die alles goed voorbereid hadden. Een mooie kamer, waar men spijtig genoeg van drie kanten kon binnenkijken! Toen ik na 3u slapen wakker werd, zat de hele familie dan ook al in een zetel toe te kijken en te wachten… de rust was al over! Tegen de middag kwamen Sanjay en Rani dan ‘thuis’ om het welkoms-ritueel te laten plaatsvinden. Wat een belevenis, wat een belevenis! Ik heb al beslist dat ik een dergelijke trouw geen tweede keer wil beleven, maar ik zou voor geen geld ter wereld dit evenement willen missen hebben! Ik heb een nieuw kantje India ontdekt om uiteindelijk weer heerlijk bij weg te dromen…