Een hete zomer!

Net aangekomen in Indira International Aeroport, adem ik nog eens diep. De doordringende geur van Delhi komt voor de achtste maal op me aangevlogen terwijl ik de korte flitsen van mijn laatste vertrek tracht te verbannen. Wat zal ik blij zijn om in de taxi te zitten met Sanjay! Vol overtuiging pik ik mijn bagage op en verlaat ik de luchthaven. Er is echter geen Sanjay te bespeuren. Van zodra ik mijn gsm aansteek, lopen de berichtjes binnen. Eentje komt van mijn speurloze vriend. Hij voelt zich ziek en heeft de energie niet om naar de luchthaven te komen. Hij heeft dat net te laat beseft om nog iemand anders te sturen. Daar stond ik dan. Ver weg van de bankautomaten met niet meer dan 100 rs. op zak. Zelfs niet voldoende voor de prepaid taxi. Uit pure ellende ben ik tijdelijk van job veranderd... dank je wel Tom uit Australië voor de 300 rs. donatie aan de bleekste bedelaar van India. Zelfs bij een zoveelste bezoek blijft de realiteit soms verdomd hard...

De weken vliegen snel voorbij en ik bevind me hoofdzakelijk in de NGO. Veel valt er bij deze niet te beleven, buiten op festivals zoals die van ‘April fool’. Ik kon die twee woorden ’s avonds niet meer horen! Maar ik ben er wel fier op dat ik niet langer dan een half uur met het ‘hoetje van papier’ heb moeten rondlopen. Op een kapotte stoel gaan zitten maakt je immers... ‘April fool’. Maar mijn wraak was zoet. Ik heb zelf een côté d’or mignottetje opgegeten, om vervolgens een appelsien schil in te pakken. Dat in de handen steken van de grootste snoeperaar heeft me van mijn hoetje bevrijd, maar blijft me achtervolgen: “you ate my chocolat!”.
Indien het toch een nieuwtje zou zijn: het klimaat warmt op, zelfs in Delhi! Vier graden warmer dan gemiddeld rond deze periode van het jaar werd de kaap van de 40 graden gisteren voor de eerste keer overschreden. Ik wist meteen weer waarom ik in de maand mei niet in India wil vertoeven... Vandaag is het gelukkig (psychologisch) al wat frisser, nog amper 39 graden te verdragen.
Die hitte zorgt ook wel voor wat avontuur. Ik vond dat er rookgeur hing in de NGO. Sanjay die mijn neus ondertussen al iets té efficiënt vindt, omwille van het gas dat ik regelmatig ga afsluiten, lachtte dat flauwtjes weg. De geur bleef me echter storen en ik heb mijn bemerking dan maar eens extra luid herhaalt. Het ene bureau had daar zijn plezier in, het andere net iets minder... Gillende meiden schreeuwden om de ‘chai wala’ (de theejongen), omdat het brandde op het terras! Wat een situatie. In plaats van water te zoeken en de uiteindelijk beperkte brand te blussen, bleven ze rondrennen om de gepaste blusser te vinden. Sanjay is richting het terras gelopen en riep mij om water. Aangezien ik niet meteen een emmer vond, heb ik dan maar de waterfilter losgekoppeld en het drinkwater aan Sanjay doorgegeven. Op nog geen 2 minuten was de door de hitte in brand gevlogen vuilniszak geblust. Na een extra uur kakkelende vrouwen verspreid over de NGO, zat het avontuur erop... tot ze doorhadden dat er geen drinkbaar water meer was... ik heb het mogen horen!


Om Delhi even te ontvluchten vertrek ik zaterdagavond voor een dag of drie richting Bihar. Ik ga Sara (dochtertje van Sanjay) en Snega en Snigdha (dochters van Amit) bezoeken en nog even genieten van het platteland. Zo los ik de belofte in die ik gemaakt had voor de zomer en moet ik dus geen uitvluchten zoeken om hier te komen werken :-). En de Belgische ambassade heeft bevestigd, dat ik – ondanks de verkiezingsgekte - gerust kan afreizen. Maar heel dat verhaal spaar ik voor een volgend verslag :-).