accidentje - republic day

We zijn ondertussen twee weken verder en zo is mijn vierde en voorlaatste week in Delhi ingezet. De veronderstelling dat ik weinig te vertellen zou hebben is niet bepaalt uitgekomen.

[Volledig terzijde: Het is zaterdagavond en ik zit ondertussen naar de Indische versie van (een soort van) idool te kijken. De wedstrijd is voor ‘koppels’. Keer op keer jonge poppetjes met een minstens 15 jaar oudere (lelijke…) man. Bovendien zit het huidige poppetje er met haar versie van ‘it’s time to disco’ nogal naast. Spijtig dat ik de commentaren niet versta...]

Een accidentje…
Twee weken geleden zat ik - zoals wel vaker – met Sanjay in een auto (gemotoriseerde driewieler). Ik plaats mijn voeten altijd op de boord die de chauffeur van zijn passagier scheidt, om eventuele schokken – zoals onverwacht remmen - met mijn benen te breken. Tijdens een inhaal manoeuvre schokte de auto plots hard langs voren. Ik had dat wel vaker gehad en ging ervan uit dat er een put in de straat zat, waar de auto te snel was doorgereden. In een reflex plaatste ik mijn voeten op de grond om de schok van de achterwielen, die ook nog door de put moesten, op te vangen. In plaats van een schok langs achteren kregen we echter extra hevige schokken vooraan, waarna we verder schokkend tot stilstand kwamen. Compleet verrast, vloog ik naar voor. Ondertussen zagen we auto’s ons ontwijken. Ik zat stokstijf neer in de stilstaande auto tot Sanjay me tussen het verkeer naar de kant leidde. Toen pas zag ik dat het ijzeren systeem waarop het voorwiel vastzit was doorgebroken. De auto was dus gewoon zijn enige voorwiel verloren… Gelukkig dat er op dat moment veel andere (driewiel-) auto’s in het verkeer zaten, die een beschermende barrière vormden. Een ongeschreven regel van de chauffeurs. Ze nemen de functie van een verkeersdriehoek over door een rij te vormen achter de auto in problemen. Daarna komen de chauffeurs helpen; in dit geval door de kapotte auto aan de kant te plaatsen. Ik heb een kleine week mogen nagenieten van het ongeval door een zeer pijnlijke linkerarm. Maar ik heb vooral snel beseft dat ik op deze pechdag vooral heel veel geluk heb gehad…

Eén of twee Sarkozy’tjes
‘Hot news’ de week voor republic day (26 januari – onafhankelijkheid van India). Komt hij alleen of komt ze mee. De ‘chief guest’ zijn op deze dag is zowat de grootste eer dat India aan een andere ‘wereldleider’ geeft. Dit jaar viel Frankrijk in de prijzen en bijgevolg Monsieur Sarkozy. De kranten waren echter weinig subtiel over het feit ‘dat het nooit eerder gebeurd was dat er zoveel onduidelijkheid was over het gezelschap van de gast’. Amper 2 dagen voor het gebeuren is de Indische overheid op de hoogte gebracht dat hij alleen zou komen. Bovendien had hij er niet beter op gevonden dan tussen de officiële parade (dat tot ongeveer 12u duurt) en de officiële receptie (dat om 16u begint) eventjes tot in Agra te gaan om de Taj Mahal te bezoeken. Spijtig genoeg duurt de rit ‘onder normale omstandigheden’ 2 tot 3u. Zelfs met politie konvooi was dat blijkbaar niet veel minder want hij heeft de volledige Indische top een half uur laten wachten. Meteen een brok nieuws voor de week na republic day: ‘nooit eerder heeft de officiële gast de president en alle toppolitici laat wachten’…

Republic day zelf
Nu ik eindelijk op 26 januari in Delhi was (vorig jaar zat ik in de dorpen), wou ik absoluut de parade gaan bekijken. Geen lachertje, want door de strenge veiligheidsmaatregelen moesten we al om 6u45 vertrekken om 2.5u te hebben om de 10km tot het gebeuren te overbruggen. De eerste 7 km in een auto (met voorwiel…), die elke km tot anderhalve km gestopt werd voor controle. De laatste drie kilometer te voet. Wij hadden tickets voor de noord blok 27, rij 11, plaatsen 68 en 69. Zo logisch (?) als elk ticket is, stond noord blok 27 in het klein en vervolgens de rij en de plaatsen in het groot. We hadden nog alle tijd – welgeteld 1.5u voor een kleine 3km. Wat ik spijtig genoeg niet wist, was dat mijn Indische vriend ervan overtuigd was dat wij in blok 11 zaten en dus in de zuid rij. Toen we eindelijk de rij gevonden hadden om aan te schuiven voor de definitieve controle, zag ik dat we in de rij stonden voor de blokken 6 tot 12. Ik subtiel aan Dheeraj gezegd dat er wellicht iets niet klopte… Hij weinig overtuigd nog eens gaan bevestigen bij 3 verschillende soldaten, die allemaal beweerden dat we juist stonden. Ik dan in mijn beste Hindi ook nog eens gaan informeren bij wat andere soldaten, maar geen resultaat… Ik was 100 procent zeker dat we fout stonden, maar niemand leek het te begrijpen. 45 min voor aanvang begon de nieuwe regel dat buitenlanders een eigen rij mochten vormen (en eigenlijk gewoon voorsteken). Ik heb Dheeraj bij zijn kostuum meegetrokken en duidelijk gemaakt ‘dat hij bij mij hoorde’. Hij wist niet wat hem overkwam, toen hij omringd was door enkel nog buitenlanders en de Indiërs hem eindeloos verachten met zijn sympathieke ‘vriendinnetje’ :-). Zo zijn we vlotjes door de eerste controle geraakt. Toen keek de mens voor de tweede controle naar mijn ticket en ik zag hem denken ‘dom blondje, dom blondje’… Onze blok was natuurlijk aan de andere kant van Raj Path (de brede baan waarop de parade plaatsvindt). Eindelijk had ik iemand vast die me kon zeggen waar we WEL moesten zijn… Dheeraj dan nog maar eens vast gepakt bij zijn kostuum en tegen de klok beginnen lopen naar de juiste blok. Het scheelde geen 5 minuten, of we hadden de parade gemist… Ik heb Dheeraj dan toch nog maar eens uitgelegd hoe plaats nummers werken. Je weet maar nooit dat hij me eens meeneemt naar het theater…
Verder mocht je niets meenemen: geen elektronische toestellen (gsm, camera), maar ook geen pen of boek. Je had de keus tussen afgeven of terugkeren. In het geval je zou denken dat ze toch wel iets over het hoofd moeten zien: zelfs het geheime geld buideltje aan de binnenkant van mijn broek is niet langer geheim ;-).
Verder ben ik erin geslaagd me uitermate onpopulair te maken bij de buren binnen de eerste 5 minuten van de voorstelling. Blijkbaar is het een traditie dat het openingsvolkslied gepaard gaat met kanonschoten. Door heel die heisa rond eventuele aanslagen opgehitst, was ik dan ook de enige ‘niet stilzwijgende’ bij de eerste knallen…
Verder was de parade adembenemend! Wat een leger en wat een materiaal… Als mijn Indische vrienden naar België komen neem ik ze vooral NIET mee naar Brussel op 21 juli :-). Het staat op mijn netvliezen gebrand. En vooral de fanfare op kamelen uit Rajasthan …

Tot slot nog even melden dat alles hier in orde is. Buiten de koude dan, die me ’s nachts toch wakker houdt.

Tot over 14 dagen in het tropische België voor een warme douche, een heerlijke maaltijd en een frisse pint!