Jabalpur kinderen - nieuwtjes

De kinderarbeidertjes in Jabalpur
Het is ondertussen twee weken geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Een goed teken, want dat betekent dat ook hier de tijd vliegt. Zoals gepland, ben ik vorige week even teruggekeerd naar XIDAS, en naar de PARIVARTAN kindjes. Het weekend was veel te kort, maar ik heb toch mijn programma kunnen afwerken.
Het financiële…
Het belangrijkste onderdeel was het bespreken van de besteding van de 1000 euro die ondertussen op de kinderen hun bankrekening verzameld was. Ik had gehoopt dat we het geld in de uitbreiding van de centra hadden kunnen steken. Er is immers gestart met een soort van ‘opleidingen’, waar de kinderen naast de gewone schoolvakken, ook een echt ‘vak’ kunnen leren, waardoor ze ook later aanspraak kunnen maken op deftig werk. Er zijn al een vijftal naaimachines, en het is toch de bedoeling om dat uit te breiden. Daarnaast zou het schitterend zijn als er voor de jongens ook een soort van vakgroep zou komen, waar ze motors kunnen ontleden, etc. Maar, dit is India: de huidige financiering van de schooltjes zal vervangen worden door een nieuwe (heel complex verhaal). Enig probleem, de schooltjes zitten voor twee maand zonder financiering. Ze onderhouden kost toch om en bij de 32.000rs per maand (ongeveer 590euro). De eigen bankrekening van parivartan kan een deel van een maand vergoeden, maar ongeveer anderhalve maand was een probleem. Van de 1000euro gaan er bijgevolg al een 800tal naar onderhoud voor de maanden september en oktober. Ik kan bij deze ook garanderen dat de verantwoordelijke eindeloos tevreden was met de onverwachte oplossing! De overige 200euro gaan naar uitbreiding van ‘speelhoeken’, wat toch mijn eigen stokpaardje is. Naast 6 dagen werken, hebben de kinderen ook de kans om al spelenderwijze wat bij te leren. Gezelschapsspelletjes, maar ook een nieuw cricket spel om even echt kind te zijn! En verder kan ik opnieuw beginnen sparen, om dan toch werk te maken van de uitbreiding van naaimachines, en ander vakmateriaal… Maar ik garandeer bij deze op mijn eigen zieltje, dat elke gestorte euro deftig besteed is! Onderhoud is misschien minder ‘aantrekkelijk’, maar elke dag van de maanden september en oktober is het dankzij Vlaanderen dat de schooltjes open zijn :-).

De bezoekjes
Op zondag zijn we dan de kinderen zelf gaan opzoeken. Ze hadden geen les, maar zijn spontaan toch naar hun schooltjes afgezakt. Ik heb weer een hele voorstelling gekregen: dansen, zingen, schrijven, lezen, gedichtjes voordragen, hun voorlichting rond alcoholisme en hygiëne even herhalen… het was fantastisch! Maar evenzeer toch ook weer frustrerend dat mijn Hindi er echt niet op vooruit gaat… Die mannekens maar vertellen en vragen stellen en ik maar onnozel knikken. Het was duidelijk wie nog veel les moet volgen . Van de schooltjes naar de harde realiteit… We zijn een aantal werkplaatsen van jonge naaisters gaan bezoeken. Hun vingertjes zijn ideaal om het fijne parel werk te verzorgen op sarees, sjaals, etc. Deze kinderen werken (naast hun schooluurtjes in parivartan) nog tussen de 8 en 10u per dag. Dit 7 dagen per week. Na die 7 dagen krijgen ze 35rs, of 5 rs per dag, of om en bij de halve rupee per uur! Ik ben absoluut geen voorstander van een harde wet voor de afschaffing van kinderarbeid, aangezien er heel veel kinderen werken om te kunnen eten, maar dit is uitbuiting in zijn zuiverste vorm. Dit harde werk geeft hen per week net voldoende middelen om één dag goed te kunnen eten. Bovendien werken ze per week per persoon ongeveer 3 sarees af. Deze worden verkocht voor minstens 1000rs per stuk. Minstens… Naast de lange werkdagen zijn ook de werkomstandigheden erbarmelijk. Toen we hun werkruimte binnen kwamen, werd het licht aangestoken om hun werk ‘beter te kunnen zien’. Toen ik met het licht aan een foto wou trekken, gaf mijn gsm nog een signaal dat er te weinig licht was… kinderen van 10 jaar met cataract, het is geen uitzondering.
Ik dacht dat ik het hiermee wel gezien had, maar ik kon toch niet weerstaan om ook eens een slachthuis te bezoeken. Ik ben geen held, maar wou toch even extra op de tanden bijten. Na ongeveer 20 minuten onderhandelen, ging de eigenaar er dan toch mee akkoord dat ik de eerste ruimte mocht betreden. Zonder fototoestel weliswaar en zonder conversaties met de werknemers. Gewoon even uit interesse binnenwandelen dus. Veel conversatie ging er in ieder geval niet van komen, want na nog geen 5 minuten stond ik weer buiten. De ruimte was gewoon één bloedplas. De beesten worden in gewone lokalen in stukken gesneden en daarna mogen de kinderen dan alle kleine vuiligheidjes uit de brokken vlees halen. Adertjes, etc. Ik kan het niet beschrijven, echt niet.
Officieel is kinderarbeid onder de 14 jaar verboden. Het is één van de taken van de politiemensen om daar op toe te zien. Maar zij sluiten hun ogen… ze krijgen meer per week dan de kinderen zelf. En dan zijn deze kinderen er misschien nog ‘goed’ aan toe. De aanleg van de rechtstreekse trein van Bihar (staat in het Noordoosten) tot Jabalpur, heeft voor een toestroom van ‘bounded labourers’ gezorgd. Kinderen die door ouders verkocht worden, of weggegeven voor het aflossen van hun schuld. Iedereen ontkent te weten waar die kinderen zich bevinden… maar zeker is dat zij niks krijgen voor hun arbeid en amper één, maximaal twee beperkte maaltijden krijgen.

Ook dit is India. Ik was dan ook blij dat de eerste minister (Singh) tijdens zijn ‘state of the Union’ vorige week woensdag een extra klemtoon legde op de uitdagingen voor de volgende 60 jaar. De landbouw verkeerd in crisis, onderwijscijfers blijven bedroevend laag en ook naar hygiëne toe (onder meer berekend op basis van het aantal huishoudens dat over sanitair beschikt) is er nog heel, heel, heel veel werk… Mensen als Vader Bogaert maken voor een aantal kinderen toch al een verschil! Er zijn er veel die in de kou blijven staan, maar hoe gelukkig zou je zelf zijn als die ene druppel regen in de woestijn net in jou mond valt…

Nieuwtjes
In Jabalpur ook een vervroegd Raksha Bandan gevierd. 5 jaar op rij moet je je ‘raki broer’ een ‘raki’ (=armbandje) omknopen. De afgelopen twee jaar heb ik me moeten beperken tot een pakketje, maar dit jaar heb ik het toch nog eens in echt kunnen doen! En de Indische rituelen blijf ik appreciëren!

Naast het eindeloze aantal muggenbeten, heb ik last van een andere plaag… apen. Niet gezeverd, maar toen ik vorige week mijn deur opentrok, stond daar wel degelijk een goede stevige. Schattige beestjes in de zoo achter tralies, maar absoluut geen lieverdjes als ze in je gebouw rondkruipen. Dat beest ging meteen op zijn vier poten staan, staart recht, en mond open… Ik was rap weer binnen. En ook deze morgen was er eentje die mijn parcours naar de keuken blokkeerde. Gevolg, ik ga in echte politiestijl naar boven. Stuk trap, voorzichtig kijken of er om de hoek geen aap zit, volgend stuk trap… Het leven in India kan zwaar zijn!

Afgelopen woensdag heeft India haar 60ste verjaardag gevierd! Zelf heb ik dat bescheiden gevierd (met een stukje kip), want voor de rest lag de stad voor een groot stuk lam. Winkels gesloten en ook de metro had een dagje verlof. De kans op aanslagen is te groot op een dergelijke feestdag. Het leger wordt dan al ingezet voor de beveiliging van de festiviteiten zelf en kan de metro dus niet afschermen.

Voor diezelfde metro hebben ze ondertussen een video in elkaar gestoken die aan de ingangen van Connaugh Place wordt afgespeeld: ‘eerste hulp bij bomaanslagen’. Ik voel me op de metro uitermate veilig, maar dat soort van ‘publiciteit’ doet me toch maar rillen.

Als alles goed gaat, dan ga ik volgend weekend naar Varanassi met Pierre, een fransman die in hetzelfde hostel verblijft. Met een beetje geluk zijn er dus volgende week foto’s van de ghats!