Veldwerk in Raigarh - Geitje – Kindjes - Weetjes

Ik zit in de luchthaven van Milaan en kijk in de richting van de vluchten die Europa verlaten. Ik wou dat ik ook die kant uit mocht en nog niet terug naar het koude België moest. India straalt in deze periode. Niet alleen omdat ze op 26 januari haar republic day viert, maar ook omdat het weer er nu optimaal is. Een zomerse zon, maar nog niet de hitte die over een kleine maand iedereen weer zal doen puffen. Maar de zon levert maar een beperkte bijdrage aan mijn verlangen om terug richting India te vliegen…

Vorige week vrijdag een dagje verlof genomen in Delhi. Niet zonder reden, want bekend blank volk maakte de stad onveilig. Ik heb dan ook genoten van een korte uitstap met Tante Trui, Bram en Lisa! Spijtig genoeg waren ons bezoekje aan Delhi Haath en de lunch op het dakterras van QBa snel afgelopen. Er stond me een 26u durende treinreis te wachten richting Raigarh in de staat Chattisgarh (Centraal India). De zuidelijke temperaturen lieten me meteen de koude nachten van Delhi vergeten. En das was nog maar het begin van een onvergetelijke 9-daagse.

Chattisgarh
Het enige toerisme dat deze staat kent is het zogenaamde “tribe-touism”. Toeristen die in jeeps met gids langs tribal gemeenschappen gevoerd worden. Ik krijg eerlijk gezegd toch maar koude rillingen van het idee. Tribes vormen immers bevolkingsgroepen die sociaal onder de laagste kasten staan. De staat zelf behoort dan ook tot de armste van India. Zo zijn bijvoorbeeld enkel de verbindingswegen tussen grote steden, die Chattisgarh noodzakelijk moeten kruisen, geasfalteerde met een ENKELE rijstrook. Voor de rest zijn er enkel zandwegen.
Nochtans zou je kunnen verwachten dat de stad de mogelijkheid heeft om zich te ontwikkelen. Eén van de grootste Indische staalindustrieën heeft daar haar hoofdkwartier. Maar spijtig genoeg zijn het niet enkel buitenlandse bedrijven die het geld liever in de zakken van een beperkte groep steken en verder de bevolking uitbuiten. Kinderarbeid, lonen beneden het door de overheid vastgelegde minimum loon (70rs per dag, of 1.20 euro) en vervuiling van rivieren die de natuurlijke habitat van tribal groepen vernietigen, zijn dan ook dagelijkse kost. Er is amper nog gezonde vis in de rivieren die sterkt vervuild worden. Gesprekken met actie groepen tegen deze staalindustrie maken duidelijk dat de mensen ook niet weten wat ze zullen kunnen bereiken. De wet van de sterkste in financiële termen…

Doel van bezoek aan Raigarh
We willen het onderzoek dat gestart is in Orissa nog uitbreiden naar drie andere staten. De eerste op de lijst is Chattisgarh. Na al de data problemen in Orissa, hadden mijn beide promotoren er niet beter op gevonden dan het in mijn handen te steken. Kwestie dat ik acheteraf wat minder kan klagen waarschijnlijk J. Lichtjes aangepaste vragenlijsten, nieuwe programma’s om data in te geven en vooral… mensen motiveren en selecteren om hun beste beentje bij te zetten en hen leren hoe ze kunnen achterhalen of mensen tegenstrijdige gegevens meegeven. Ik had elke morgen (om 9u) en elk avond (om 20u) een klein uurtje onderhoud met mijn team. Ik heb een goed gevoel bij de selectie. Nu nog hopen dat het ook effectief zijn vruchten aflevert!

De bezoeken in de dorpen
Tussen de twee onderhouden door zaten we in de dorpen om groepen te ondervragen. Voor mij een onvergetelijke belevenis. Mijn beperkte Hindi zorgt er immers voor dat ik zelf geen volledige vragenlijsten kan invullen, maar van groep tot groep mocht gaan met mijn persoonlijke jeep en tolk om te helpen waar nodig. Onvergetelijk om van dorp tot dorp te gaan in een prachtige omgeving! Bovendien had nog geen enkele buitenlander deze omgeving bezocht. De mensen trokken hun ogen dan ook open en ik kon niet snel genoeg mijn thee in een ‘modder’ huisje beëindigen om aan een verse thee te gaan nippen in alweer een ander huisje. Deze mensen hebben amper bezittingen, maar de levenskracht en warmte die van hen uitgaat is onbeschrijfelijk. Ze geven wat ze kunnen geven. Iets dat niets kost, maar dat we veel te vaak vergeten: eenvoudige liefde!
En daar weten mijn twee tolken alles van! Zij worden nu verondersteld om het werk dat opgestart is verder te zetten. Ze werken van ’s morgens tot ’s avonds laat voor nog geen 150 euro per maand. Eenvoudige jongens die zelf uit afgelegen dorpen komen in Noord Bihar (zo een 15 km van Nepal), maar het geluk gehad hebben om te kunnen studeren. Ze zijn nu zelf bereidt om hard te werken en een hoger loon op te geven om mensen in andere dorpen te helpen. Fantastische mensen gewoon!

Een geit cadeau
De tweede dag waren de mensen zo gelukkig dat ik op bezoek kwam en geïnteresseerd was in de werking van hun SHGs en dorp, dat het dorpshoofd besliste mij een geit cadeau te doen (zie foto)… Het heeft mijn twee vaste tolken een uur gekost om de bevolking duidelijk te maken dat ik echt niet op het vliegtuig mag met een baby geit. Een hilarisch tafereel eigenlijk. Dit is overigens niet zomaar een cadeau, want een baby geit kost in deze omgeving ongeveer 450rs en mensen verdienen niet meer dan 35rs per dag…

De kinderen
Niet alleen een geit werd in mijn handen gestoken. Ik was ook uitverkoren de kinderen te entertainen terwijl hun moeders de vragen beantwoordden. Ik denk dat ik echt niet meer ga kunnen weerstaan aan de drang om een klein Indiërtje in huis te halen (zie foto’s). Gemiddeld duurde het een half uur voor de kinderen zich op hun gemak voelden, maar dan waren ze eenvoudigweg niet meer weg te slaan. Ik had dan ook telkens een fan-club die me volgde bij mijn werk. Mijn eindeloze blik richting babytjes heeft me tweemaal laten rondtoeren met een baby op de arm. Die op de foto heb ik vastgehouden tot hij tegelijk overgaf, en naar het groot en klein toilet moest… spijtig dat het fenomeen pamper niet bestaat, maar mijn kleren leken nog goed te absorberen :-).

Wat weetjes
- Onderzoek doen in afgelegen gebieden is op culinair vlak niet altijd optimaal. We namen ons ontbijt rond 7u30 en het avondmaal rond 21u. Daartussen moest ik het eigenlijk doen met een paar koekjes. Ik nam altijd wel een brood mee naar de dorpen, maar tegen dat ik alle hongerige blikken bediend had, schoot daar niks meer van over.
- En als je dan aan je avondmaal zat, dan moest je nog je ogen open houden. De laatste avond zat er een nagel (om in de muur te slaan) in mijn noodles…
- De laatste dag in de dorpen ben ik met de dorpsvrouwen een wandeling gaan maken door het dorp. ONGELOFELIJK. In dat dorp vereren ze hun god gedurende 7 dagen, dag EN nacht. Dat betekent dat er zeven dagen aan stuk mensen in een cirkel rond de god wandelen. Op het moment dat wij daar toekwamen waren de priesters net bezig met de dagelijkse rituelen. Ik ben naar voor geroepen en heb de volledige behandeling gekregen: bewieroking, verheerlijking, versieringen en het heilige eten! Ik had er zowaar kippenvel van bij 35 graden! Ik kon gezegend huiswaarts keren…
- Een klein Hindi misverstand. De mensen wensten mij goedenacht (Soepratrie) en ik trachtte spontaan terug te groeten (Sukratrie), wat zoveel betekent als ‘hou je bek’…
- Het zoveelste deel in de huwelijken. Ik was uitgenodigd op een trouw volgende week zaterdag. Het meest ongelofelijke vond ik dat de bruidegom pas de dag van zijn trouw zelf naar de plaats van de trouw gaat en verder enkel een foto van zijn aanstaande gezien heeft en haar eenmaal gehoord heeft over de telefoon.
- De laatste avond in India heb ik ‘Vlaams’ gekookt. Er stond kaassaus op het programma en dat is behoorlijk in de smaak gevallen! We zijn daarna nog een wandelingetje gaan maken en ik had niet gezien dat het hek langs boven gesloten was. Ik ben daar met mijn hoofd tegen gekwakt en ben subtiel even moeten gaan zitten omdat alles nogal zwart werd. Grote paniek bij de Indiërs wat het uiteindelijk allemaal wel grappig maakte. Of hoeveel ik ervoor over had om daar toch maar een beetje langer te kunnen blijven…

Indische pauze
Tot eind juni ben ik in België, maar dan begint het avontuur opnieuw. Als er mensen zijn die zin hebben om eens op bezoek te komen naar India, dan laat je het maar weten :-). Verder laat ik op de webblog nog van me horen als ik meer weet over de kindjes in Jabalpur!
Verder rest me niks meer dan iedereen te bedanken. Als er vragen zijn, dan laat je die maar komen!