Terug in India : Veldbezoek en kleine festivalletj

Dag iedereen,

Ik ben ondertussen een volle week terug in mijn tweede thuisland. En de week was onvergetelijk! Vorige zondag was het 1u toen ik in Rahul zijn ‘huisje’ toekwam. Ik hoopte meteen te kunnen slapen, maar dat was buiten de Indische gastvrijheid gerekend. Ze hadden hun avondmaal (een beetje) uitgesteld en bijgevolg werd ik op mijn bed bediend met rijst, chapati en ei-curry… een uur later kon ik met volle maag nog een kort dutje doen. Om 4u30 moest ik immers weer opstaan om het vliegtuig te nemen richting Bhubanswar in Orissa!

Orissa
Orissa ligt aan de oostkust. Vanuit Bhubanswar is het één uur rijden tot de Sun Temple (DE tempel van India) en ongeveer anderhalf uur tot de Indische oceaan. Twee elementen die me toch ontgaan zijn, want we hadden een hectisch programma voor de boeg. De twee uur durende vlucht werd immers gevolgd door een 6u durende jeep-tocht, want de uiteindelijke bestemming, Keonjhar, lag 220 km verder. De laatste 30 km namen de helft van de tijd in beslag aangezien er geen weg meer was. De omgeving van Keonjhar is een rijkelijk mijn-gebied. De exploitatie daarvan vernietigde elke bestaande weg…

Het veldbezoek
De bedoeling van de trip was het bezoeken van een aantal SHGs (Self Help Groups). SHGs zijn groepen van vrouwen die trachten op wekelijkse basis een beetje te sparen. Het verzamelde geld kan gebruikt worden om op flexibele wijze te lenen en tegelijkertijd brengt het wat rente op. Als groepen voldoende discipline vertonen, komen ze na een goed jaar in aanmerking om contacten te leggen met een bank. Een grotere lening kan hen helpen om een productie op te zetten (bv. kweken van geiten, grotere teelt van groenten,…). Aan die bankleningen is ook vaak een subsidie verbonden in de vorm van verminderde terugbetaling. Ideaal dus om de laagste bevolkingsgroepen te ondersteunen op een manier die directe voedselverdeling vermijdt.

Op voorhand hadden we op basis van de data beslist welke groepen we wilden interviewen. We hebben daarbij vooral aandacht besteed aan onze belangrijkste doelgroep: de allerarmsten. Dit omdat de armsten spijtig genoeg ook de doelgroep vormen die het meest geconfronteerd wordt met moeilijkheden (= meeste opsplitsingen van groepen). Geen sinecure, want deze groepen liggen nog eens een tiental kilometer verder dan Keonjhar city. Er is geen elektriciteit meer voor handen en vele dorpen leven letterlijk van de jungle. Vooral in deze omgeving wilden we begrijpen wat nodig is om de groepen te laten voortbestaan. Onderwijs blijkt hier een belangrijke factor, omdat de groepen een soort van boekhouding moeten bijhouden over wie wat gespaard heeft en wie wat geleend heeft. Buitenstaanders uit andere dorpen worden niet aanvaard voor deze job, omdat er veel vertrouwen mee gepaard gaat en omdat er nog steeds een kastensysteem bestaat… Heel frustrerend, want de vrouwen hebben ons duidelijk gemaakt dat het systeem hun leven heeft veranderd. Niet alleen is er geld beschikbaar, maar het is ook flexibeler geworden. Het statement dat mij het meest heeft aangegrepen is het volgende :
“vroeger ging een kind dood en moesten we dat aanvaarden, nu moeten we dat niet meer. De snelle manier om een lening te krijgen, zorgt ervoor dat medische hulp beschikbaar is wanneer we het echt nodig hebben”.
De achtergrond bij dit verhaal is dat men vroeger naar landheren moest voor geld. Als het die persoon niet uitkwam, werden ze vriendelijk verzocht een weekje later nog eens terug te keren. Als een kind ernstig ziek was, was die week vaak fataal. De beschikbaarheid van het geld overbrugt dit probleem. Ik moet niemand vertellen hoe gemotiveerd ik nu ben!

De foto’s:
Hier geef ik nog wat uitleg bij een aantal foto’s:
De promotors en Rahul: naast mij zit Rohini Somanathan (Indische promotor), daarnaast Jean-Marie Baland (Belgische promotor) en daarnaast Rahul (die naam is wel al vaker gevallen :-))

De nachtmerrie: Dit is het boek waarin men wekelijks de spaar-en ontleen bedragen bijhoudt. Een belangrijk deel voor ons onderzoek, maar de grootste warboel…

Red book: De overheid deelt deze boeken uit aan de armsten. Als ze dit boek tonen krijgen ze korting op een bepaalde hoeveelheid rijst, suiker, melk… wanneer ze gaan shoppen. Spijtig genoeg wordt de verdeling hiervan doorgegeven aan panchayats (dat is een vereniging van verschillende dorpen) en is vriendjespolitiek ook in India niet onbestaande. Die boeken zijn dan ook een slechte weergave van wie effectief tot de allerarmsten behoort.

Zou er een tempel in de buurt zijn. Hindus offeren in de eerste plaats kokosnoten. We zijn op de weg naar Keonjhar een tempel gaan bezoeken en daar kwam net de nieuwe lading kokosnoten voor de komende twee dagen toe.

Lohri festival: geen India zonder festivals. Dit keer was het de beurt aan Panjab (Noord India) voor een verering van het vuur. Het kwam zeker niet volledig ongelegen, want in mijn kamer is het de afgelopen dagen 5 graden (veel kouder dan buiten). Mijn snotneus blijft dan ook vrolijk verder lopen!